Η σύγχρονη κοινωνία φαίνεται να αποτιμά την αποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων με την αρωγή διαδικασιών με αμφιλεγόμενα, ωστόσο, κριτήρια. Οι διαδικασίες αυτές αξιολογούν τις λεγόμενες «σκληρές δεξιότητες» των εκπαιδευτικών, όπως η εμπειρία και τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα για την εργασία τους, τις μαθητικές επιδόσεις, τους δαπανώμενους πόρους και τις απαιτούμενες δομές. Ωστόσο, πρόσφατα, το ερευνητικό ενδιαφέρον έχει στραφεί στο πεδίο των κοινωνικών και διαπροσωπικών δεξιοτήτων ως σημαντικών παραγόντων της επαγγελματικής αριστείας. Σε αυτό το πλαίσιο, υποστηρίζεται ότι η συσσώρευση συναισθηματικών και εργασιακών εμπειριών, συνδυαστικά με άλλους παράγοντες όπως η σχέση μεταξύ ηγετικών στελεχών και εκπαιδευτικών, διαμορφώνει την επαγγελματική συμπεριφορά και αποτελεσματικότητα των τελευταίων. Υπο αυτό το πρίσμα, σκοπό της παρούσης εργασίας αποτελεί η διερεύνηση της επίδρασης της ενσυναίσθησης του διευθυντή στην αποτελεσματικότητα των υφισταμένων του σε μια σχολική μονάδα. Για την παρούσα έρευνα χρησιμοποιήθηκε ως ερευνητικό εργαλείο το ερωτηματολόγιο. Η σύνταξη του ερωτηματολογίου αυτού στηρίχθηκε σε προϋπάρχοντα πρότυπα, άλλων προγενέστερων ερευνών. Ειδικότερα, η δομή του ερωτηματολογίου περιελάμβανε τρια μέρη, με τις ερωτήσεις να είναι συνολικά 47. Ως προς τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε συμμετέχοντες και τα χαρακτηριστικά τους, με το ερωτηματολόγιο και τους παράγοντές του, η εξέταση αυτών των συσχετισμών έλαβε χώρα μέσω εφαρμογής μοντέλου γραμμικής παλινδρόμησης με τη χρήση της μεθόδου stepwise ενώ οι συσχετίσεις ανάμεσα στις ποσοτικές μεταβλητές πραγματοποιήθηκαν με τη χρήση του Pearson’s correlation coefficient. Συμπερασματικά, παρατηρείται ότι η ενσυναίσθηση των διευθυντών δεν αποτελεί καταλυτικό παράγοντα ως προς την αποτελεσματικότητα τους, δεδομένου ότι αυτή συνδέεται περισσότερο με τις καινοτόμες δράσεις που οι ίδιοι αναλαμβάνουν. Συνεπώς, η σχολική αποτελεσματικότητα συνεχίζει να συνδέεται πρωτίστως, με μετρήσιμα αποτελέσματα και δευτερευόντως με τα συναισθηματικά οφέλη που αυτοί αποκομίζουν.
Contemporary society appears to prioritize the assessment of teachers and educational institutions by employing controversial criteria in order to gauge their effectiveness. These criteria predominantly concentrate on evaluating the teachers' "hard skills," such as their experience, formal qualifications, student performance, resource allocation, and structural requirements. However, recent research has directed its focus towards the significance of social and interpersonal skills as crucial determinants of professional excellence. Within this context, it is argued that the accumulation of emotional and professional experiences, along with other factors such as the relationship between leaders and teachers, shape the professional conduct and effectiveness of the latter group. Consequently, this paper aims to examine the impact of a manager's empathy on the effectiveness of their subordinates within an educational setting. To conduct this investigation, a questionnaire was utilized as the primary research instrument. The formulation of this questionnaire was based on established standards derived from previous studies. Specifically, the questionnaire's structure encompassed three sections, consisting of a total of 47 questions. To explore the associations between participants, their characteristics, and the questionnaire's factors, these correlations were examined through the implementation of a linear regression model utilizing the stepwise method. Furthermore, Pearson's correlation coefficient was employed to analyze the quantitative relationships between variables. Upon concluding the study, it is evident that a manager's empathy does not serve as a catalytic factor in terms of their effectiveness, as it appears to be more closely linked to the innovative actions they undertake. Consequently, school effectiveness continues to be primarily associated with quantifiable outcomes, while emotional benefits derived from managerial empathy play a secondary role.