Περίληψη:
Οι εξαγορές και συγχωνεύσεις έχουν μία ιστορική εξέλιξη περίπου 100 ετών στις ΗΠΑ και 20 ετών στην Ε.Ε. Η εξαγορά έχει σαφή διαφορά από την συγχώνευση. Με την εξαγορά η μία εταιρία αναλαμβάνει πλήρως τον έλεγχο της άλλης και αποτελεί μέρος της στρατηγικής της ανάπτυξης. Αντίθετα η συγχώνευση αποτελεί την ένωση δύο εταιριών με ανταλλαγή των μετοχών. Τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και των δύο περιπτώσεων όπως και οι λόγοι αποτυχίας τους, οδήγησαν σε μία άλλη μορφή: την συμμαχία (alliance). Μία τέτοια περίπτωση μελέτης αναλύεται στην παρούσα μελέτη περίπτωσης: την συμμαχία NISSAN- RENAULT. Το 1999, από την μία η Renault ήθελε μία παγκοσμιοποίηση και μία βελτίωση της ποιότητας, ενώ η Nissan είχε ανάγκη την μείωση του χρέους και του κόστους. Ορίζοντας κοινούς σκοπούς την οικονομία κλίμακας, την τεχνολογική τεχνογνωσία και την ηγετική παρουσία στην ποιότητα και ελκυστικότητα προϊόντων και υπηρεσιών, διαμόρφωσαν μία κοινή στρατηγική.
Μία κοινή στρατηγική περιλαμβάνει σχέσεις τόσο επισφαλείς και περίπλοκες που οι δυνητικές συνεργίες είναι αβέβαιες ως προς το αποτέλεσμα. Όμως η οικοδόμηση μιας νέας συλλογικής ταυτότητας απαιτεί συγκεκριμένα διαχειριστικά μοντέλα να σχεδιάζονται ταυτόχρονα κοινοί σκοποί και μία συλλογική ταυτότητα. Αρκετές διοικητικές συνέπειες προκύπτουν για συμπράξεις μεταξύ εταιρειών που στοχεύουν στην εξερεύνηση νέων πεδίων. Ωστόσο, σε ένα συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνιστικό περιβάλλον των αυτοκινητοβιομηχανιών, η διερεύνηση μίας καινοτόμας εταιρικής Διεθνούς στρατηγικής αποτελεί σαφές ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.